Categorie: Gedichten

BLIK UIT HET MENSELIJK VENSTER Vanuit het menselijk venster wierpen de ogen een blik op een stille hemel die wegzinkt in de schemer. Vanuit het menselijk venster, hoorden

  Giacomo Manzù ONTIJDIG HEENGAAN Als een zon die geen dageraad meer kent wegsterft in haar eigen licht en de nacht haar sterren dooft knapt de steel scheurt

EEN HOMMAGE AAN ALLE PERSONEN DIE ZICH INZETTEN VOOR EEN SCHONERE WERELD, VOORAL NU VOOR DIEGENE DIE IN ZIEKENHUIZEN WERKEN IK BEN OOK BELANGRIJK Als jullie rijke stinkers

GEESTELIJKE ZWAARTEKRACHT Een duistere symbiose van gedachten, dwalend door de verbindingen van de sterren eist om ook mijn ziel te begraven als ik zal sterven. Door de ruwe

DE JAREN VAN JOU NAAR MIJ Weer krult jouw haar, als ik ween. Met het blauw van je ogen dek je de tafel van onze liefde: een bed

GRAFSCHRIFT VOOR JOAQUÍN PASOS Hier kwam hij langs deze straten, te voet, zonder betrekking, zonder werk en zonder geld. Alleen dichters, hoeren en dronkaards kenden zijn verzen. Hij

HALVE MAAN Sinds wanneer hang je daar, halve maan, bleek drijvend door de nacht? De wind steekt op, de nachtval brengt kilte en in het avondrood glinstert de

Germain Droogenbroodt, foto ©Loek Groenendijk DICHTEN Het broze evenwicht vinden tussen de stilte en het woord tussen de weg en het verdwalen tussen het naamloze en het noembare

HET HART Men zegt dat het zo groot is als mijn gebalde vuist. Klein, dus, maar voldoende om dit allemaal in beweging te brengen Het is een arbeider

HET HUIS VAN DE WERELD Het kleine bloemetje van de kaars, op de tafel het brood, de wijn de roos, de plotselinge witheid van het open bed, ─