Categorie: Gedichten

DE STILSTAND VAN HET ZWIJGEN Geluidloos zoals een sneeuwvlok kwam de Kerst Op de kruising van de nacht ontmoette ze de stilstand Alhoewel ze vermoeid was van het

  Joaquín Sorolla En als je naar mij terugkeert op een avond van zee en meeuwen, zal ik pogen de sporen van je ogen te zoenen, en als

Mijn moeder met de open armen toen ze me groette toen ik haar bezocht mijn moeder met de tedere woorden toen ik haar telefoneerde dat ik niet kon

XX Dageraad. De tak strekt zijn dun profiel naar de ramen uit, lichaam van je ogen Vogels. Oogleden. De pupil richt zich amper naar het geschetste licht. Word,

De ogen zijn de hekken van de geest; je kan ze beter sluiten, nu, uit voorzichtigheid, nu de dag onverschillig verder gaat … En de deuren van de

REÏNCARNATIE Als ik mij terug doe keren, áls ik mij terug doe keren, zal ik door dezelfde poort binnenkomen, zal ik dezelfde dauwdruppel zien, dezelfde regenboog, hetzelfde onstuimige

  Langzaam tak na tak uit de nevel opduikend de dennenbomen *** Een kleurrijke brug tussen hemel en aarde een regenboog *** Op het water dansend vóór ze

EEN GEDACHTE Tussen zijn ogen en haar tranen staat steeds die handkoffer, en de afstanden van zoveel reizen naar inzicht naar het vuur van de poëzie in een

WIRWAR Zichzelf bedriegen zich wijsmaken dat deze wirwarwereld in orde zou zijn Ik hoor kinderen die honger lijden wenen Ik zie soldaten sneuvelen Ik voel hoe het hart

  VERKEERDE WEG Ze verkopen goederen die je niet nodig hebt maar je koopt ze ze zingen kakofonieën waarvan je niet houdt maar je luistert er naar Wanneer