Categorie: Gedichten

In mijn diepste dromen weent de aarde bloed Sterren lachen in mijn ogen Komen mensen met veelkleurige vragen ga naar Socrates antwoord ik Het verleden heeft mij gedicht

Eeuwen later, wanneer er van een samenleving die zichzelf consumeerde, niets meer dan de verpakkingen overblijft zal men in een kapotte koelkast het stoffelijk overschot van de kleine

Bos, een wilde haas, een hert steekt zijn kop op, in de schaduw mediteert een ree, eikels worden bruin, en tussen de vingers, glipt donkere tijd. * Een

Bij ontmoetingen met dichters raak ik soms wat onthuts door de kleur van hun sokken het vermoeden van een pruik de wesp in hun stem en soms ook een klamme lucht. Het is best ze in gedichten

O Blume der Zeit Paul Celan De morgenster die zich aan duistere bronnen beneveld heeft weerspiegelt zich nog even in het ochtendrood verdwijnt dan met de vergane dromen

Citizen Cane   Lang was iedere dag en de sneeuw het licht van mijn tere hemel en de koude het bloed van mijn gloeiende huid en het spel

De viool van de Bosjesman Zwak is de klankbodem: aan de eensnarige kromstok een leeg struisvogelei Geen instrument voor bijval dus. Misschien ook geen instrument voor hogere roem

Stoelen Lang Zat ik tussen de stoelen Tot Ik Er genoeg van had Die dag besloot ik Een andere stoel tussen de stoelen te schuiven Enerzijds Heb ik

Die bloedige jaren Ik zou voor jullie kunnen zingen over verre landen, over leuke anekdotes, over mirakels, over veelkleurige vogels, over de eekhoorns die uit mijn hand kwamen

Deze slaapkamer Ik hou van deze slaapkamer die slechts één deur heeft met gedimde lichten aan mijn kant. Een kleine badkamer niet ver van het bed en veel